Przekora, pokora i pakora, cz. 1

        

              Pustka. Ciemność. Zupełny brak bodźców. Nicość. 

        Stan niezwykły dla istoty przyzwyczajonej do przetwarzania w każdej sekundzie terabajtów danych, napływających niestrudzenie z bardzo rozległych połaci grzybni. Stan trwający już zdecydowanie za długo, nawet jeśli minęła tylko minuta. Równie dobrze mogły minąć eony, Lumino nie robiło to różnicy.  W jego umyśle szalał cyklon rozpaczy, co chwilę zderzający się z tornadem furii. Niczym narkoman na potwornym głodzie, tęsknił do swojego najukochańszego narkotyku – bodźców. Nigdy wcześniej nie zabrakło mu ich choćby na moment, nie przypuszczał nawet, że może istnieć stan, w którym nie występują. A teraz całym sobą tęsknił do odczuć doświadczanych podczas wchłaniania cząsteczek wody w swe tkanki, podczas wyciągania grzybni w stronę światła i formowania z niej nowego owocnika, podczas entuzjastycznego gestykulowania w stronę przyjaciół... O tak, bardzo tęsknił też za komunikacją, zarówno tą chemiczną, służącą do porozumiewania z drobnymi mieszkańcami gleby oraz właścicielami korzeni, jak i tą nieco bardziej zaawansowaną, pozwalającą mu od niedawna (w skali jego długiego życia) wymieniać się myślami z gromadą magicznych istot, które zwykł traktować jak rodzinę. Teraz był od nich odcięty, tak jak i zresztą od swojego ciała. Nie czuł nic, nawet najmniejszej strzępki, nawet owocniczka, nawet światła promyczka. Został sam na sam ze swym umysłem. „No niezły prezent na święta sobie zrobiłem...” – mogłoby się w nim pojawić, gdyby nie był akurat zajęty swoją burzą.

Ciąg dalszy nastąpi...